Σαββατόβραδο στην Αθήνα.

Πάνε πάνω από σαρανταπέντε χρόνια που βρίσκομαι μόνιμα στην ξενιτιά. Άφησα την πατρίδα μου τότε, που μετά από έναν πόλεμο, μια Κατοχή και έναν Εμφύλιο, δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Άφησα μια πατρίδα πανέμορφη, ήρεμη, ειρηνική. Ήταν τότε που κοιμόμαστε στις αυλές μας και στις ταράτσες μας χωρίς να φοβόμαστε μήπως κάποιος έρθει τη νύχτα και σταματήσει τη ζωή μας. Ήταν τότε που αφήναμε ανοικτά τα σπίτια μας και κανείς δεν έμπαινε μέσα. Ήταν τότε που δεν φοβόμαστε να ζούμε. 

Υπήρχαν κι΄εκείνη την εποχή οι διαδηλώσεις και οι εργατικές απεργίες. Υπήρχαν και τότε οι διάφορες κινητοποιήσεις. Γέμιζαν οι δρόμοι από ανθρώπους που φώναζαν για κάποιο δίκιο που τους στερούσαν. Υπήρχαν και τα πανώ που έγραφαν για ψωμί για γράμματα, για δικαιώματα. Όμως οι δρόμοι τότε δεν βάφονταν με αίμα.

Ήταν τότε που οι άνθρωποι πίστευαν ότι διαδήλωση σημαίνει να φωνάξω για το δίκιο μου κι΄όχι να λεηλατήσω καταστήματα. Πιστεύαμε τότε ότι έπρεπε να κάνουμε τους συνανθρώπους μας να μας καταλάβουν και όχι να τους κάψουμε ζωντανούς. Ήταν τότε που πιστεύαμε ότι διαδήλωση δεν θα πει να σπάμε τα πεζοδρόμια για να πετάξουμε στους αστυνομικούς τα κομμάτια, που αν το σκεφτεί κανείς στοιχίζουν δέκα ευρώ το ένα. Ήταν τότε που οι βόμβες μολότοφ δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί.
Ήταν τότε, που παιδιά των δεκαπέντε χρόνων εμείς, γνωρίζαμε ότι δεν είχαμε θέση σ΄αυτές τις κινητοποιήσεις. Άλλωστε οι γονείς τότε είχαν κάποιες σχέσεις με τα παιδιά τους.

Ήταν τότε που την κουκούλα την χρησιμοποιούσαμε για το κρύο και όχι να κρύβουμε το πρόσωπά μας για να παρανομούμε. 
Σαββατόβραδο στην Αθήνα προχτές. Δεκεμβρίου 7. Στην Αθήνα του σήμερα. Μέσα από τα τρία τηλεοπτικά κανάλια που μου προσφέρει η συνδρομή μου παρακολουθούσα τα όσα συνέβαιναν εκεί για τα έξη χρόνια από το θάνατο του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Η αναρχία σε όλο της το μεγαλείο. Ένα έξαλλο πλήθος κουκουλοφόρων που είχαν μετατρέψει την εκδήλωση διαμαρτυρίας σε επιθέσεις καταστροφών, εμπρησμών και λεηλασίας. Οι βόμβες μολότοφ σε πρωταγωνιστικό ρόλο έδειχναν την εξέλιξη την οποία παρουσιάζουν. Μολότοφ εκρηκτικές αλλά και εμπρηστικές. Και οι φωτιές να κατακαίνε τα πάντα. Όλα όσα γίνονταν κάθε άλλο παρά σε έπειθαν ότι αυτό το πλήθος των κουκουλοφόρων διαμαρτύρονταν για τον άδικο πυροβολισμό του μικρού Γρηγορόπουλου.

Ένας που ηθικά διαρατύρεται δεν λεηλατεί καταστήματα, δεν καίει σπίτια, δεν χτυπάει τους συνανθρώπους του.
Στ΄αλήθεια ο πυροβολισμός του νεαρού Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό ήταν ένα έγκλημα. Μεγάλη η ευθύνη του. 'Ομως ακόμη μεγαλύτερη η ευθύνη των γονέων. Των γονέων που επέτρεψαν στο γιο τους την παρουσία του σ΄αυτές τις εκδηλώσεις ή δεν γνώριζαν που είναι το παιδί τους. Και η ευθύνη αυτή βαρύνει όλους αυτούς τους ανήλικους που με την κάλυψη της κουκούλας συμμετέχουν σ΄αυτές τις ταραχές αλλά η ίδια ευθύνη βαρύνει και τους γονείς τους . 

Όλα αυτά τα θλιβερά που συνέβησαν προχτές στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, είναι γεγονός ότι φορτώνουν με ευθύνες την κυβέρνηση και οπωσδήποτε μειώνουν το κύρος της και την ικανότητά της. Κι΄είναι επόμενο να ωφελούν πολιτικά κάποιο άλλο κόμμα.

Μαρία Μπόλαρη. Βουλευτίς του ΣΥΡΙΖΑ 

Στα Εξάρχεια βρέθηκε την ώρα των επισοδείων η βουλευτίς του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη να διαμαρτύρεται  για κάποιον που η αστυνομία είχε συλλάβει. Στην ΓΑΔΑ βρέθηκε ομάδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά διευκρινήσεις για συλλήψεις κουκουλοφόρων. Μήπως αυτό το άλλο κόμμα που κρύβεται κάτω από τις κουκούλες έχει κάποιο όνομα;